De aanstaande klimaatramp, die als een hogesnelheidstrein ongemakkelijk hard op ons af dendert, is verworden tot het armageddon van onze steeds meer seculiere samenleving. Met Leonardo DiCaprio en Al Gore als roepende profeten is het credo: “We gaan eraan! Het moet allemaal anders. En het is eigenlijk al te laat.”

Ja, maar hoe dan?! Ik heb de urgentie begrepen. Ik ken de waarheid. De waarheid die Al Gore eufemistisch als “ongemakkelijk” bestempelde. Ik ervaar haar eerder als een verstikkende wurgslang. De Midgaardslang waar onze voorouders in Noord-West Europa ook al bang voor waren. Hij slingert zich in een wurggreep om de wereld in afwachting op het Ragnarok waarin hij uiteindelijk zijn eind zal vinden onder de hamer van Thor.

Ik ben Thor niet. Ik weet niet hoe we de wereld kunnen bevrijden uit de greep van de klimaatslang. Ik moet bekennen dat ik er soms wat mismoedig en apathisch van wordt. Want overal waar ik kom hoor ik: “Het kan niet, het is te duur!” En hoe vaker ik het hoor, hoe meer ik geneigd ben om het te geloven.

Maar die lulkoek is op! In de 50.000 jaar die wij als mensheid hebben doorgebracht op deze aarde hebben wij laten zien dat het wél kan. Meer dan 99% van die tijd hebben wij duurzaam en circulair onderdeel uitgemaakt van het systeem dat wij op dit moment in hoog tempo aan het verkloten zijn. Ik ben er klaar mee me te confirmeren aan de scepsis van de bange apen.

Wij zijn immers niets meer dan apen zijn die rechtop het bos uit zijn gelopen en vergeten zijn waar we vandaan komen. Dus laten we in godsnaam ophouden met dat ‘gekanniet’. Wat een broodje aap! Duurzaamheid is niet te duur en onmogelijk. Onduurzaamheid is te goedkoop.

Maarten van den Nieuwenhof-Schilstra

Deze column werd geschreven als eindopdracht van het DGBC Future Leaders Program. De komende maanden verschijnen op deze plek nog meer columns van de deelnemers van dit leiderschapsprogramma. Voor meer informatie over het Future Leaders Program 2018 kun je terecht op: https://www.dgbc.nl/flp